O lecznicy

Historia Lecznicy

Lecznica dla Zwierząt „Pod Koniem” jest pierwszą i najstarszą tego typu placówką jaką wybudowano w naszym kraju. W 1891 r. dwaj lekarze weterynarii: Alfred Kwaśniewski oraz Karol Hugon Warikoff, wybudowali na peryferiach rozwijającej się Łodzi, z dala od zabudowań, wśród lasu, przy drodze prowadzącej do dworca ówczesnej kolei warszawsko – wiedeńskiej, lecznicę dla zwierząt z wzorową kuźnią angielską.

W budynku znalazły się sale przyjęć dla zwierząt dużych i małych oraz kuźnia, a w podwórzu wybudowano budynki gospodarcze ze stajniami i dom mieszkalny. Po śmierci założycieli, właścicielem lecznicy został syn Hugona – Mikołaj Warikoff. Po odbyciu studiów w Berlinie i w Warszawie oraz uzyskaniu dyplomu lekarza weterynarii, prowadził lecznicę od 1929 do 1945 r. Lecznicę udało uratować się przed zniszczeniami wojennymi, tak więc po upaństwowieniu jej w 1945 mogła od nowa przyjmować zwierzęta. W ciągu następnych lat lecznica była wielokrotnie przebudowywana w celu zapewnienia coraz lepszych warunków do leczenia zwierząt.

Dziś jest ona prężnie działającą placówką, czynną całą dobę we wszystkie dni tygodnia, która na stałe wpisała się w dzieje Łodzi oraz świadomość jej mieszkańców

Historia budynku

Lecznica została wybudowana w stylu neoklasycznym. Środkowa część budynku posiada charakterystyczny fronton, którego elementy pionowe tworzy 6 płaskich pilastrów zakończonych głowicami, z rysunkiem zbliżonym do korynckiego oraz wystające ponad dach tak zwane pinakle, jako elementy ozdobne. Pomiędzy pilastrami znajduje się 5 okien w obramowaniach łukowych – neorenesansowych. Takie same obramowania posiada brama wjazdowa. Elementy poziome frontonu to fryz płaski bez ozdób oraz gzyms profilowany, a nad nim attyka ozdobiona postacią konia, wykonana z blachy cynkowej. Pierwsza renowacja posągu konia odbyła się w 1967, następna zaś, gruntowna w 1995 r. Wtedy też zniknięcie konia z dachu lecznicy wywołało wielkie emocje wśród Łodzian, którzy licznie dołączyli się do akcji prowadzoną przez jedną z lokalnych gazet pt: „Koniu wróć, czeka Łódź!”. Obecnie statua konia przechodzi kolejną renowację.

Tuwim o Nas

Julian Tuwim na zawsze pozostawił ślad swojej fascynacji rumakiem stojącym na budynku lecznicy. Zamiłowanie poety, który jako dziecko mijał każdego dnia ten budynek zmierzając do szkoły, zostało uwiecznione w „Kwiatach Polskich”

„Tak. Z okna widać było konia

Metalowego. Stał bez jeźdźca

I dawno nęcił mnie, wałkonia,

By wskoczyć - i galopem z miejsca.

A był to także czas zapatrzeń

w dym, szarość, nudę, czad ponury

Gwiazdy, słabość wciąż i rzadsze...

Więc się zbuntujmy i ożyjmy.

Rumaku weterynaryjny.

Wzlećmy nad ten Kominogród

W pełen astralnych zwierząt ogród,

W świętego Jana sny prorocze!

Do pierwszej dowieź mnie mgławicy,

A kiedy się na Zodiak wtoczę.

Tam cię już puszczę, tam przeskoczę

Na grzbiet Gwiaździstej Niedźwiedzicy.

Lecz stał jak wryty. Zziąbł i przemókł.

Dym gryzł go w oczy, żarła rdza.

A nie odwrócił nawet łba.

Nawet nie zarżał. Trudno. Nie mógł.”